Όπου υπάρχουν ΠΑΙΔΙΑ υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ. Τα Δαυγάτα αισιοδοξούν ότι το αύριο θα είναι καλύτερο!!!!!

 ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΡΗ ΚΙ ΑΠΟΨΕ Η ΖΩΗ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΕΙ...

(Το κείμενο που ακολουθεί είναι του Γιώργου Νικ. Γαρμπή)

Καλοκαίρι 2023 στα Δαυγάτα Κεφαλονιάς κι εκεί που όλα έδειχναν ότι θα ήταν ένα συνηθισμένο καλοκαίρι έρχεται μια χούφτα παιδιών να ταράξει τα νερά του Ιονίου και να ανατρέψει τα πάντα στις ποδοσφαιρικές ισορροπίες σε παγκόσμια κλίμακα! Σκέφτηκαν να διοργανώσουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα... ανάμεσα σε μεγάλους και παιδιά. Η ομάδα των παιδιών ήταν ο «ΔΑΣΤΕΡΑΣ» και των μεγάλων οι «ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΔΑΥΓΑΤΩΝ»!

Για μέρες ένα ολόκληρο χωριό προετοιμαζόταν για τον μεγάλο αγώνα. Κολλήθηκαν αφίσες σε όλο το χωριό, ήρθαν παίκτες από Αργοστόλι, Αθήνα και από Αμερική! Βρήκαν Διαιτητή, Επόπτη, Ιατρικό εξοπλισμό, Χορηγούς, Φωτογράφο (εδάφους-αέρος)!

Ακόμα και συνθήματα έφτιαξαν:

ΔΑΣΤΕΡΑΣ: «Σκίζεις, σκίζεις Δαστέρα θα νικήσεις, το τρόπαιο είν’ δικό σου, θαμπώνεις με το φως σου».

ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΔΑΥΓΑΤΩΝ: «Αέρα, αέρα με γίγαντες παρέα, μητέρες και πατέρες, απίστευτες φοβέρες».

Πριν την έναρξη του αγώνα τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή για τους ανθρώπους που έχουν χάσει τη ζωή τους από τη βία μέσα και έξω από τα γήπεδα!

Ο αγώνας ξεκίνησε με δύναμη, ζήλο και πολύ πάθος για τη νίκη. Όλοι θα πίστευαν ότι με μεγάλη ευκολία θα νικούσαν οι «ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΔΑΥΓΑΤΩΝ», λόγω της εμπειρίας, της δύναμης, της τεχνικής. Η ομάδα του «ΔΑΣΤΕΡΑ» απλά τους έπαιξε στα ίσα... και παρά την κούραση, τις διαφωνίες και τους τραυματισμούς κατάφερε να αποσπάσει μια μεγαλειώδη νίκη με σκορ 10-9 μετά από έναν συναρπαστικό αγώνα 90 λεπτών!

Κι όμως από τον αγωνιστικό χώρο απεχώρησαν δύο ομάδες έχοντας σηκώσει ένα κύπελλο, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους.

Η ομάδα «ΔΑΣΤΕΡΑΣ» (παιδιά) κατάφερε να δείξει στους μεγάλους ότι πάντα πρέπει να τα υπολογίζουν παρά το νεαρό της ηλικίας… μιας και έχουν μέσα τους αθωότητα, αγνή αγάπη, αγωνιστικότητα και κυρίως θέληση για να ζήσουν τη ζωή!

Η ομάδα «ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΔΑΥΓΑΤΩΝ» (μεγάλοι) κατάφεραν να σηκώσουν τα «γιγαντόσωμα» σώματά τους και να παίξουν! Για λίγη ώρα «κόντιναν», «χαμήλωσαν» ήρθαν στο ύψος των παιδιών, εκεί που ήταν ο καθένας σχεδόν πριν από 40 τουλάχιστον χρόνια, στα ίδια μέρη… Γέλασαν, έπαιξαν με τα παιδιά τους, συγκινήθηκαν όταν θυμήθηκαν περιστατικά από τη νεανική τους ηλικία. Οι περισσότεροι είδαν τον εαυτό τους σαν ένα μικρό παιδί να ξανατρέχει στα Δαυγάτα. Ένα παιδί που έχουν «κρύψει» καλά μέσα στην ψυχή τους προστατευμένο από τις δυσκολίες της ζωής… Ένα παιδί που αρκεί να μετρήσει έως το 100 και να πει «φτου ξελευτερία» και να ελευθερωθεί από την καθημερινότητα…